HR+/HER2– Metastatik Meme Kanseri Tedavisini Yeniden Tanımlamak

Yazan Doç. Dr. Elvina Almuradova

30 Nisan 2025 | 5 Mayıs 2025 | Kategori: ONCOLife, Onkoloji, Üye Yazıları Print

Hormon reseptörü pozitif (HR+) ve insan epidermal büyüme faktörü reseptörü 2 negatif (HER2–) metastatik meme kanseri (MBC), hedefe yönelik tedavilerin ilk kez kullanıldığı tümör tipidir. Bu hedefe yönelik ajanlar aromataz inhibitörleri ve tamoksifeni içeriyordu. Zamanla bu ajanların etkinliği, CDK 4/6, PIK3CA ve AKT inhibitörlerinin geliştirilmesiyle artmıştır. Ancak bu meme kanseri tipinin giderek hormona duyarlılığını kaybettiğini de biliyoruz. Uzun yıllar boyunca bu durumda kullanılabilecek tek seçenek kemoterapi ajanları idi. Geleneksel kemoterapi, sınırlı klinik fayda ve ciddi toksisite ile ilişkilidir.

Bu nedenle, daha etkili ve daha iyi tolere edilen tedavi seçeneklerine ihtiyaç duyulmaktadır ve son yıllarda antikor-ilaç konjugatları (ADC’ler) gibi hedefe yönelik tedavilerin gelişimiyle bu stratejiler önemli ölçüede değişmiştir.

Güncel Onkoloji Dergisi ONCOLife’ın Yeni Sayısı Yayınlandı

Bu alanda umut vadeden ilaçlardan biri, TROP2’ye yönelik bir ADC olan datopotamab deruxtecan (Dato-DXd) olmuştur. TROPION-Breast01 adlı küresel, faz 3, açık etiketli, randomize klinik çalışma, Dato-DXd’yi araştırmacının seçtiği kemoterapi (ICC) ile karşılaştırmıştır. Endokrin tedaviye dirençli ve metastatik ortamda bir ila iki basamak kemoterapi almış hastalar çalışmaya dahil edilmiştir.

Journal of Clinical Oncology’de yayımlanan bu çalışmanın sonuçları, Dato-DXd’nin bu hasta popülasyonu için yeni bir standart bakım seçeneği olarak değerlendirilmesi gerektiğini güçlü bir şekilde desteklemektedir.

HER2-düşük hastalar için trastuzumab deruxtecan (Enhertu) ve üçlü negatif meme kanseri (TNBC) için sacituzumab govitecan gibi ADC’lerin geliştirilmesi, bu ihtiyacı karşılamak için atılmış önemli adımlardır. TROP2’yi hedefleyen Dato-DXd, endokrin dirençli HR+/HER2– MBC için kemoterapiye güçlü bir alternatif olarak öne çıkmaktadır.

TROPION-Breast01 çalışmasına, endokrin tedaviye dirençli, bir veya iki basamak kemoterapi almış, inoperabl veya metastatik HR+/HER2– meme kanseri tanılı 732 hasta dahil edilmiştir. Hastalar 1:1 oranında randomize edilerek aşağıdaki tedavilerden birini almıştır: Dato-DXd: 6 mg/kg IV her üç haftada bir; ICC: Eribulin, vinorelbin, kapesitabin veya gemsitabin. Çalışmanın birincil hedefleri Bağımsız Merkezi İnceleme (BICR) ile değerlendirilen progresyonsuz sağkalım (PFS) ve genel sağkalımdır (OS). İkincil hedefler objektif yanıt oranı (ORR), hastalık kontrol oranı (DCR), ilk sonraki tedaviye kadar geçen süre, güvenlik ve tolerabilitedir.

Artık Şüpheye Yer Yok: HR+ Metastatik Meme Kanserinde Birinci Basamak Standart Tedavi: CDK 4/6 İnhibitörü + ET

Progresyonsuz sağkalım (PFS), Dato-DXd alan hastalarda ICC’ye kıyasla anlamlı şekilde uzamıştır (6,9 ay vs. 4,9 ay). Dato-DXd, hastalık progresyonu veya ölüm riskinde %37 azalma sağlamıştır (HR: 0,63; %95 CI: 0,52-0,76; p < .0001). CDK4/6 inhibitörü kullanımı, coğrafi bölge ve önceki kemoterapi tedavisi gibi değişkenlerden bağımsız olarak tüm alt gruplarda benzer faydalar gözlenmiştir. Genel sağkalım (OS) verileri henüz olgunlaşmamış olsa da, Dato-DXd lehine olumlu bir eğilim görülmüştür (HR: 0,84; %95 CI: 0,62-1,14).

TROPION-Breast01 çalışmasının en dikkat çekici bulgularından biri, Dato-DXd’nin ICC’ye kıyasla belirgin şekilde daha düşük ciddi yan etki oranına sahip olmasıdır. Grade ≥3 tedaviye bağlı advers olaylar (TRAEs), Dato-DXd grubunda %20,8 iken, kemoterapi kolunda %44,7 olarak görülmüştür. Diğer ADC’lerde olduğu gibi korkulan en önemli yan etki olan ilaç ilişkili interstisyel akciğer hastalığı (ILD) %3,3 hastada görülmüş ve bir hasta Grade 5 olay yaşamıştır.

Bu sonuçlar, Dato-DXd’nin kemoterapiye kıyasla daha az ciddi hematolojik toksisite ve daha iyi tolere edilebilirlik sunduğunu göstermektedir. TROPION-Breast01 çalışması, Dato-DXd’nin HR+/HER2– metastatik meme kanseri tedavisinde kemoterapi sonrası yeni bir standart haline gelebileceğini güçlü bir şekilde desteklemektedir. ADC’lerin geleneksel kemoterapinin yerini alabileceğini gösteren bu çalışma, klinik uygulamada önemli bir değişimin habercisidir.